Astmatriggers: vermijden of negeren?

Hoe het vermijden van astmatriggers invloed had op mijn persoonlijkheid

Robert Joyce moest zijn levensstijl flink aanpassen om met triggers om te gaan. Toch wordt hij nog wel eens rebels.

Als 50-jarige met twee chronische aandoeningen zou je verwachten dat ik heb geleerd om de dingen te vermijden die longaanvallen kunnen veroorzaken. En dat klopt – voor het grootste deel. Leven met MS en astma heeft me gedwongen om mijn leven aan te passen. Niet alleen hoe ik leef, maar ook hoe ik op bepaalde situaties reageer. Laat me het uitleggen...

De gevolgen van het vermijden van emotionele triggers

Emotioneel stressvolle situaties hebben mijn astma altijd geactiveerd. Als kind had ik vaak een ernstige astma-aanval vlak voor verjaardagen en kerst. Of het nu de stress of de opwinding was, mijn longen gingen gelijk in een staat van angst. De kortademigheid die hierdoor werd veroorzaakt, zorgde er vaak voor dat ik niet naar het feestje kon gaan.

Als ik hier nu op terugkijk, realiseer ik me dat ik hiermee omging door mijn emoties doelbewust weg te drukken of te dempen in de aanloop naar een spannende bijeenkomst. Naar buiten toe leek ik hierdoor afstandelijk en misschien afzijdig. Hierdoor voelde ik me anders dan anderen.

Als kind kan dat bijzonder moeilijk zijn, omdat ik diep van binnen een behoefte voelde om deel uit te maken van de spanning en graag nieuwe vrienden wilde maken. Ik wilde volop meedoen, maar angst voor medische interventies en ziekenhuizen hielden me tegen.

Dat leidde tot een jeugd waar ik moest leren om zelfvoorzienend te zijn. Ik leefde in mijn eigen wereld met de focus op mezelf. In de loop der jaren heeft dat zijn tol geëist. Ik vind het bijvoorbeeld moeilijk om vriendschappen te ontwikkelen, omdat mijn natuurlijke instinct zegt dat alleen zijn het veiligst is.

Een stap terugzetten kan nuttig zijn

Maar terughoudend op een situatie reageren, is niet altijd slecht. Het leven met astma heeft me dit geleerd: Het eerste wat ik doe als zich iets problematisch voordoet, is een stap terugzetten en diep ademhalen, en dan de situatie observeren. Deze acties hielpen me om de vecht-of-vluchtreactie te onderdrukken, wat naar mijn ervaring onvermijdelijk zou leiden tot een astma-aanval.

Door een stap terug te zetten kan ik de balans opmaken, het werkelijke probleem ontdekken, en mijn reacties niet alleen baseren op een instinct of angst. Deze methode heb ik geleidelijk geleerd en het heeft me vele malen geholpen tijdens mijn werkzame leven. Maar ik ben niet altijd zo goed in het verzorgen van mijn lichamelijke gezondheid.

De gevolgen van het negeren van voedingstriggers

Onlangs ben ik op vakantie gegaan naar de Verenigde Staten en heb ik mijn gezonde dieet op de luchthaven in Dublin achtergelaten. In Californië heb ik bij elke gelegenheid die zich voordeed, genoten van wafels met bacon, toast met stroop en ijs.

Ik ben waarschijnlijk drie kilo aangekomen in twee en een halve week.

Ik kwam thuis, voelde me uitgeput door de jetlag en de voedingsschok, en mijn lichaam besloot dat het genoeg was. Ik werd verkouden, vergezeld door een gevaarlijke metgezel - de schijnbaar oneindige hoest. Een verkoudheid kan erg uitputtend zijn als je met MS en astma leeft. Als ik niet ingrijp voordat het in volle gang is, wordt het een soort ratel in mijn borst in combinatie met kortademigheid.

Dit hele debacle duurde ruim twee maanden, met een extra dosis keelontsteking voor de extra spanning. Ik had twee antibioticakuren en veel extra astmamedicatie nodig voordat het wegging.

De onvermijdelijke impact op de geestelijke gezondheid

Ik kon er slecht mee omgaan en mijn perspectief veranderde van dankbaarheid naar wanhoop. Ik voelde me vreselijk en de mensen om me heen zagen mijn stemming per dag minder worden. Ondanks de goede dingen die mij in deze tijd overkwamen, kon ik de grijze mist die mij omringde niet wegblazen.

Uiteindelijk kostte het tijd, doorzettingsvermogen en wat geluk om op te krabbelen uit de afgrond.

Sindsdien heb ik mijn tijd besteed aan het herstellen van relaties en het terugkeren naar mijn oude manieren om met mijn aandoeningen om te gaan.

Deze ervaring leerde me dat ik eraan moet denken om me te concentreren op mijn algemene gezondheid. Dat betekent goed eten, al het voedsel dat longproblemen kan triggeren vermijden (voor mij betekent dit tomaten en ijs) en in beweging blijven.

Hoe fitter ik ben en hoe beter ik eet, hoe minder ziek ik word.

Soms moet je jezelf een pauze geven

Als je leeft met astma en MS zoals ik, zou je het belang van lichaamsbeweging en dieet inmiddels wel moeten kennen. Maar zelfs in mijn zesde decennium leer ik nog steeds hoe ik een beter, gezonder leven kan leiden.

Ik ben tenslotte maar een mens en ik vergeet de lessen uit het verleden ook wel eens. Dat geldt vooral tijdens de feestdagen – wanneer je alleen maar je chronische ziekte wilt vergeten en deel wilt uitmaken van al het zondige eten en lekker wilt rondhangen op de bank.

Toch staat een leven met meerdere chronische aandoeningen het niet echt toe om af te wijken van het smalle pad. Dit pad bestaat uit dagelijks sporten, veel water drinken, kleine hoeveelheden vlees eten en veel verse en smaakvolle groente, gekookt of rauw.

Het is een eenvoudig pad, maar ik vind het soms saai. Dus soms breek ik los van de ketens en zoek ik de randjes op. Vaak met als gevolg dat ik weer een paar stappen terug moet zetten.

Maar - of het nu gaat om een inschattingsfout of echte rebellie - even vooruitkijken naar de gevolgen voor je gezondheid kan geen kwaad.

 

RESP-NL-NP-00090