Hoe verder na een zeer ernstige astma-aanval?

3 tips voor het omgaan met de emotionele impact van een ernstige astma-aanval

Vorig jaar lag ik in een ziekenhuisbed in een kunstmatige coma. Mijn lichaam was afhankelijk van een beademingsapparaat, allemaal vanwege een astma-aanval. In het begin dacht ik dat de aanval niet zo erg was. De aanloop duurde lang en ik kreeg advies van mijn ademhalingsteam in het ziekenhuis. Maar drie dagen later verslechterde mijn gezondheid, de astma-aanval escaleerde en ik had dringend hulp nodig.

Dit bleek de ergste astma-aanval te zijn die ik ooit heb gehad.

Desondanks moest ik zelf maar uitzoeken hoe ik de impact van deze aanval ging verwerken. Ik werd naar huis gestuurd met een ontslagbrief en een vervolgafspraak. En dat was alles. Daarom moest ik manieren vinden om deze ervaring zelf te verwerken.

Ik vertrok uit het ziekenhuis met meer vragen dan ooit, en ik was bang dat het opnieuw zou gebeuren. Waarom was deze aanval zo erg? Wat heb ik verkeerd gedaan? Wat gebeurt er als mijn medicatie opnieuw niet goed werkt?

Ik had antwoorden nodig op al deze vragen en bovendien moest ik proberen om door te gaan met mijn leven. Ik ben 33 jaar en kan me niet alleen maar verstoppen. Ook al is dat eigenlijk het enige wat ik echt wilde doen. Bang als ik was om nog een aanval te krijgen, wilde ik niets doen wat een aanval zou kunnen veroorzaken.

Voor iedereen die te maken heeft met een soortgelijke situatie: voor mij waren de volgende drie dingen nuttig. Ze gaven me een manier om te verwerken wat er was gebeurd en verminderden de angst om mijn leven te leiden zoals ik dat eerder deed.

Ga niet vergelijken

De ergste aanval die de ene persoon treft zal heel anders zijn dan die van iemand anders. Ik hoor vaak van mensen dat hun aanvallen niet zo erg zijn als die van mij. Daarom voelen ze zich bezwaard om hun eigen ervaringen te delen. Maar aanvallen zijn onvergelijkbaar. Jouw ergste aanval vergelijk je met de andere aanvallen die je hebt gehad, en dit zal in de loop der tijd waarschijnlijk veranderen.

Voordat ik deze aanval kreeg, kreeg ik mijn ergste aanval toen er niemand bij was. Medisch gezien was deze aanval niet zo ernstig als de aanval die tot een kunstmatige coma leidde. Echter, doordat ik alleen was, vond ik het veel moeilijker om ermee om te gaan. Ik kon niets met de strategieën die ik normaal gesproken gebruik om er doorheen te komen. Het is goed mogelijk dat je nooit te maken krijgt met een aanval die zo ernstig was als die van mij. Maar dat betekent niet dat jouw ervaring minder belangrijk is.

Schrijf het op

Het schrijven van blogs heeft me geholpen om met mijn aanval om te gaan en het achter me te laten. Het lukte me om in woorden te vatten wat ik me ervan herinnerde: hoe de aanloop verliep, hoe ik me na afloop voelde en alle vragen die ik had over wat er was gebeurd. Door dit te doen, kon ik veel van mijn eigen vragen beantwoorden. Ook realiseerde ik me dat ik alles had gedaan wat ik had kunnen doen om het te voorkomen. Het was gewoon zo’n ongelukkige gebeurtenis waar niemand iets aan kon doen.

Stel vragen

Na deze aanval had ik zoveel vragen, maar ik schaamde me om die vragen aan mijn longarts of longverpleegkundige te stellen. Het ging over van alles, van de vraag of ik erdoor had kunnen sterven als ik langer alleen zou zijn geweest, tot wat ik moet doen als mijn medicatie bijna op is. Allemaal vragen waarvan ik zeker weet dat veel astmapatiënten die op een bepaald moment willen stellen.

Het is cultureel bepaald dat we liever geen vragen willen stellen die ons bang maken, omdat we bang zijn dat we er zwak door zullen lijken of dat mensen ons te dramatisch zullen vinden. Maar als het gaat om een astma-aanval, is er niets dat enger is dan het feit dat je geen adem kunt halen. Praten met je arts zal helpen om zorgen te verlichten. Ook kun je ondersteuning krijgen van andere longpatiënten die met hetzelfde te maken hebben op bijvoorbeeld een online forum.

De boodschap

Doorgaan na een ernstige astma-aanval is niet gemakkelijk. Het duurde een tijdje voordat ik de impact die het op mij had verwerkt had en ik weer door kon gaan met mijn oude leventje. Door het schrijven van mijn blogs verwerkte ik mijn gevoelens. Ook vond ik antwoorden op de vele vragen die ik had. Het hielp me bij het verwerken van wat er was gebeurd en bij het accepteren ervan. Het hielp me bovendien bij het verminderen van de angst dat het opnieuw kan gebeuren. Het zal me altijd bijblijven. Maar ik weet nu dat het niet mijn schuld was en dat ik helemaal niets anders had kunnen doen.

RESP-NL-NP-00023