Mijn eerste astma-aanval

Olivia Fulton herinnert zich de eerste astma-aanval die haar in het ziekenhuis heeft doen belanden nog goed.

Mensen vragen me vaak hoe het is om een astma-aanval te krijgen. Hoe voelt het tijdens de aanval en erna? Wat doen de medicijnen en wat denk je tijdens een aanval? De vragen zijn eindeloos en soms nogal bizar.

De vraag die ik het meest krijg is: Wanneer had je je eerste astma-aanval ooit en hoe voelde dat?

Eerlijk gezegd weet ik niets meer van de eerste aanval die ik ooit heb gehad. Ik was erg jong toen het gebeurde. Het is inmiddels heel lang geleden dat ik de diagnose astma kreeg.

Wel denk ik nog vaak terug aan de eerste astma-aanval die me in het ziekenhuis deed belanden. Het is waarschijnlijk het meest angstaanjagende dat ik heb meegemaakt en daarom moeilijk te vergeten. Vreemd genoeg, weet ik weinig meer over de daadwerkelijke aanval. Ik kan me vooral herinneren wat ervoor gebeurde en erna in het ziekenhuis.

Een enge nacht

Ik zat toen op de kostschool en moet ongeveer 13 of 14 jaar oud zijn geweest. Mijn astma speelde op en zorgde voor een aanval in de nacht.

Het was eng om een astma-aanval te krijgen in een slaapzaal met vijf andere meisjes. Ik wilde niemand wakker maken, dus ik probeerde het zelf op te lossen.

Na voor mijn gevoel urenlang in het donker te hebben gelegen, merkte ik dat het niet beter werd. Ik maakte één van mijn huisgenoten wakker en zij ging een lerares halen, die op haar beurt de schoolverpleegkundige belde. Ze brachten me naar de huisartsenpost, maar de aanval wou maar niet ophouden. De verpleegkundige besloot dat ik naar het ziekenhuis in de dichtstbijzijnde stad moest, dus mijn lerares kwam met me mee in de ziekenwagen.

Ik kan me de ambulancerit nog vaag herinneren. "Het komt goed", zei mijn lerares keer op keer, toen de verpleegkundigen me vastmaakten aan verschillende machines, en zuurstof en verneveling gaven. Het was midden in de nacht en ik herinner me levendig de knipperende blauwe lichten en het geluid van de loeiende sirene.

Een moeilijke tijd in het ziekenhuis

De eerste behandeling in het ziekenhuis die ik kreeg veroorzaakte onaangename bijwerkingen. Ik voelde een opvlieger door mijn lichaam lopen en ik had het gevoel dat ik moest plassen. Ik vermoedde dat ik in bed had geplast, maar ik was jong en schaamde me en zei dus niets. In plaats daarvan hoopte ik op een moment alleen zodat ik onder de dekens kon kijken of het echt zo was. Niemand vertelde me over deze mogelijke bijwerking - eigenlijk vertelde niemand me überhaupt iets over bijwerkingen.

Toen mijn longen een beetje tot rust waren gekomen, ging mijn juf terug naar school en vertelden ze me dat ik moest proberen wat te slapen.

Slapen in een ziekenhuis? Zeker niet. Ik was jong, lag in een gemengde zaal met onbekende volwassen mannen en vrouwen en was erg bang. Waarom ik eigenlijk niet op een kinderafdeling werd geplaatst weet ik niet. Dat zal wel een mysterie blijven.

 
Ik wilde echt iemand bij me hebben. Dat was vreemd, want ik wilde niets liever dan alleen zijn toen mijn lerares er was. Ik tolereerde haar aanwezigheid, totdat ik haar zag vertrekken... en toen verlangde ik naar de ongemakkelijke, stompzinnige gesprekken die we net hadden gehad. Gelukkig kwam mijn moeder 's ochtends aan vanuit Edinburgh.

Ik heb die nacht geen oog dichtgedaan. Ik bleef wakker, wachtend op de eerste ronde van de arts, en wilde graag goed nieuws horen. Ik was het zat - ik wilde naar huis, dus ik hoopte dat ze geen gefluit meer in mijn borst zouden horen en dat mijn inhalatiekracht verbeterd zou zijn.

Op de intensive care is het namelijk onmogelijk om een goede nachtrust te krijgen. Ziekenhuizen zitten vol mensen uit alle lagen van de bevolking die moeilijke tijden doormaken, dus er gebeurt van alles. Als jongere zag ik enkele dingen die ik nooit zal vergeten.

Lees ook: Praten met kinderen over astma

Na een tijdje mocht ik gelukkig vertrekken van de artsen. Ik moest nog steeds regelmatig een bezoek brengen aan een ademhalingskliniek in Dundee, maar dat was niets vergeleken met wat ik had meegemaakt.

Hoewel dit niet mijn eerste astma-aanval was, was het de eerste keer dat ik in het ziekenhuis moest worden behandeld. Deze foto is de enige van rond de tijd van de aanval die ik kon vinden. Ik had net een 1500 meter race gewonnen op de sportdag op school.

 
Elke astma-aanval is anders

Als ik terugkijk op mijn astma-aanvallen door de jaren heen, is er één emotie altijd aanwezig: angst.

Licht of ernstig, bij elke aanval ervaar je de angst om niet te kunnen ademen. Volgens mij is het onmogelijk om een astma-aanval te krijgen en kalm te blijven!

Veel mensen zijn onder de indruk van het aantal (vaak ernstige) astma-aanvallen dat ik heb doorstaan. Soms hebben ze het gevoel dat ze niet bij mij mogen klagen over hun aanvallen omdat mijn aanvallen ‘erger’ zijn. Maar elke aanval is eng!

Voor iedereen met astma geldt dat de ergste aanval die je hebt gehad je altijd bijblijft. Je kunt je astma-aanvallen alleen vergelijken met die van jezelf en met niemand anders. Horen dat iemand 'erger heeft meegemaakt' of in het ziekenhuis is beland betekent niet dat het verkeerd was om bang te zijn. Dat is juist de reden waarom ik mijn bedenkingen heb bij het vergelijken van de ernst van astma-aanvallen. Deel je kennis en je manieren om ermee om te gaan, maar maak er geen "mijn aanval was erger!"-wedstrijd van.

Laten we de gevoelens (of zelfs een trauma) van anderen niet negeren wanneer ze zich voor ons openstellen.

 

RESP-NL-NP-00088 juli 2022